Mijn grote vriend Geert Megens is er niet meer
Door Jos Kruisbergen
Mijn grote vriend Geert Megens is overleden. Toen het bericht mij bereikte, was ik even totaal verslagen. Geert was niet alleen een vriend en film-kameraad, maar ook mijn zwager.
Geert Megens was een bekend woninginrichter uit Druten. Toen hij in de negentiger jaren stopte met zijn werk, vroeg hij mij of hij een keer mee mocht als ik opnames zou gaan maken voor de televisie. Vanaf de eerste dag tot enkele jaren geleden was hij mijn geluidsmaatje en technicus. Als er iets kapot was, dan repareerde hij dat binnen de kortst mogelijke tijd.
We waren een geweldig duo. Geert was er altijd, of het nou zaterdag, zondag of midden in de nacht was. Kerstmis, Pinksteren, Pasen: hij ging mee. Vierdaagsebeelden maken voor de televisie: om twee uur nachts was hij paraat.
Geert ging bovendien onze films vertonen in verzorgingstehuizen en in D’n Bogerd, want hij was ook nog technicus.
Toen we in 1999 samen de documentaire over Niftrik maakten, werden we bestempeld als Don Quichot en zijn knecht. Ook die was altijd op hem aan het foeteren, maar hij kon hem geen seconde missen.
Als ik denk aan al die mooie verhalen en aan wat we samen hebben meegemaakt, dan realiseer ik me dat ik daarover wel een boek kan schrijven.
Een mooie anekdote wil ik u niet onthouden.
We waren twee illegale palingstropers aan het filmen, middenin de nacht in de winter. Het was hoog water en de Waal kwam als een razende omhoog.
Achterop de platte kar gingen we mee, Geert en ik. Het water stond al halverwege de wielen. Bovendien was het koud en het regende volop. Wat we deden was levensgevaarlijk, maar Geert wilde per se mee, hoewel hij de volgende dag in het ziekenhuis zou worden opgenomen.
De palingstropers kenden de kolkende rivier op hun duimpje en ze wisten precies wat ze deden. Kalm reden we door de volstromende uiterwaarden en we waren precies op tijd terug. Verkleumd van de kou en als verzopen katten stonden we erbij. Maar Geert had het voor geen goud willen missen, zei hij.
Kortom: hij was voor mij een belangrijke en onmisbare schakel. Samen met Geert en andere vrijwilligers hebben we, zoals professor Gerard Rooijakkers schreef, een bijzonder en uniek tijdsbeeld gemaakt. “De huidige generatie en de toekomstige zullen er dankbaar voor zijn”, aldus Rooijakkers.
Lieve Geert, groet al degenen die wij hebben gefilmd en in de hemel zijn van me. Afscheid nemen van je doe ik niet omdat ik ervan overtuigd ben dat we elkaar later terug zullen zien. Daar, in de hemel, gaan we dan gewoon samen verder met filmen.
Bedankt makker, ik zal je missen, niet alleen ik maar ook onze vrijwilligers en alle mensen uit het Land van Maas en Waal.
Dag Geert!
Jos
OP DE FOTO: Geert Megens in 1999 tijdens opnames voor de film ‘Het zit raar in elkaar, die natuur’ over Cor van der Hagt uit Winssen, die inmiddels al jaren geleden overleden is. (Foto: Jos Kruisbergen).
