Stokpaardje

Ik berijd graag een van mijn stokpaardjes. Dan praat ik over honden, vogels of muziek. Nee, ik ren niet letterlijk met een paardenhoofd op een bezemsteel tussen mijn benen door de wei. Ik niet. Een groepje Finse amazones deed dat onlangs wel. Ze gaven op het internationale Horse Event in Ermelo een demonstratie hobbyhorsing. Ik was er niet bij. Helaas. Ik had het namelijk graag gezien. Atletische jonge vrouwen die met een stokpaard over hindernissen springen, voor het oog van de internationale paardenwereld. Dan heb je lef! Niet dat die hindernissen zo gevaarlijk zijn, laat staan de stokpaarden, maar je moet wel bestand zijn tegen een paar honderd verbaasde blikken. De Finse dames lapten alle grappen en grollen aan hun stokpaardrijlaarzen en holden fanatiek door het zand.

Hobbyhorsing is in Finland een volwaardige sport, compleet met spring- en dressuurwedstrijden. Misschien is die sport wel wat voor mij. De laatste keer dat ik op een echt paard zat, viel ik eraf. De kans dat ik van een stokpaard val, lijkt me vrij klein. Zo’n beestje is bovendien lekker goedkoop. Roskammen is niet nodig, een stal ook niet en de kosten voor het voer rijzen de pan bepaald niet uit. Minpuntje: stokpaardruiters maken hun edele nulvoeter zelf. Als ik dat doe wordt het waarschijnlijk geen edele Arabier, maar meer een stokmuilezel. Dat roept meteen de volgende vraag op: maken de amazones onderscheid tussen verschillende stokpaardrassen? Een statige zwarte Fries is tenslotte wel even andere koek dan een stok-Shetlander. Voor paardenkenners: zou een stok-IJslander ook kunnen tölten?

Nader beschouwd heeft hobbyhorsing meer met atletiek dan met paardrijden te maken. Het springen heeft wel wat weg van hordenlopen, zij het dat het parcours bochtig is en dat de amazones ervoor moeten waken niet over hun paard te struikelen. Waarom jezelf beperken tot springen en dressuur? Paardenrennen, compleet met gokkantoren, het kan zomaar. Zelfs draven is mogelijk, al mag het karretje dan niet te zwaar zijn. De trekkracht van een stokpaard is namelijk beperkt.

Ik voorzie een groeimarkt. Er liggen kansen, dat weet ik zeker. Het begint nu toch echt wel te kriebelen. Wie weet doe ik in het voorjaar van 2018 wel mee aan het verkleed springen in Bergharen. Compleet met brokaten mantel, fluwelen pofbroek en kanten kraag: de prins op het witte stokpaard!