Nog geen jaar bivakkeer ik in het bourgondische Brabant, of de provincie is het epicentrum van een immense pandemie. Scholen zijn gesloten, het openbare leven ligt compleet stil. De coronaperikelen laten hun sporen na in mijn leven, maar het zijn slechts muizenpootjes in het zand. Mensen van wie een dierbare is overleden, zorgmedewerkers, ondernemers die het hoofd ternauwernood boven water houden, ouders met een gehandicapt kind dat compleet uit zijn ritme is, zij voelen de crisis echt.
Er is wel wat veranderd in de afgelopen weken. In eerste instantie drong de ernst van de situatie nog niet ten volle tot de samenleving door. Een Boxtelaar lanceerde een hilarisch coronalied, maar de tijd van grappen ging snel voorbij. Toen het aantal zieken en sterfgevallen in Noord-Brabant naar grote hoogten steeg, ontstond er een vreemd gevoel. Als ik vanuit het Gelderse Heelsum, waar ik in de weekenden veelvuldig ben, naar Boxtel reed en de provinciegrens passeerde, leek het of ik besmet gebied inreed. Welkom in Noord-Brabant: betreden op eigen risico.
Maar er gloort hoop. Kinderen sturen kaartjes naar ouderen, muzikanten treden buiten op voor bewoners van verpleeghuizen, buren doen boodschappen voor hulpbehoevende dorpsgenoten, er zijn online bingo’s, quizzen en zelfs eucharistievieringen. Het aantal besmette mensen lijkt voorzichtig te dalen, de bezetting van de intensive care-afdelingen neemt af, er sterven minder zieken. Hier lijkt de piek achter de rug. De tunnel is misschien nog lang, maar aan het eind gloeit een vonkje, een vlammetje als van een kaarsje in een veldkapel. Het komt goed, daar heb ik vertrouwen in, want al zijn de scholen dicht, in Brabant daar brandt licht.
Dossier: Coronanieuws uit West Maas en Waal
