Koe Hermien krijgt even rust. Nee, koe Hermien is niet het dier dat op de boerderij van de familie Claassen in Beuningen een drieling kreeg. Dat rund zal overigens ook wel even rust nodig hebben.
Koe Hermien, wie niet weg is is gezien, is het beest dat letterlijk aan de slacht ontsnapte en nu ergens in ons land in het bos rondzwerft. Half Nederland is de laatste weken bezig geweest koe Hermien te vangen. Dat is als ik dit verhaaltje schrijf, 31 januari, nog niet gelukt. Wonderlijk, want een koe is toch geen heel onopvallend dier. Het beweegt zich ook niet bepaald op kousenvoeten voort. Achter een boom schuilen heeft niet zoveel zin als rund en in een boom, dat gaat niet lukken. Ben je als koe net met veel moeite omhoog geklommen, breekt de eerste de beste tak onder je gewicht. Was Hermien maar een stier geweest, dat had alles een stuk eenvoudiger gemaakt. Red Bull geeft je immers vleugels!
Boer Herman Jansen, eigenaar van Hermien, heeft al aangegeven dat de voortvluchtige koe de rest van haar leven mag slijten in een rusthuis voor runderen op leeftijd. Als ze niet in de sloot belandt tenminste, want oude koeien uit de sloot halen, dat doen we natuurlijk niet. Diverse mensen hebben boer Jansen gevraagd of ze Hermien niet mogen adopteren. Ik vraag me af hoe dat gegaan is. Ik kan me zo voorstellen dat mensen uit pure dierenliefde een halve dag met een schepnetje en een zak veevoer door de bossen struinen. ’s Avonds komen ze thuis met stevige trek. Lekker, bloemkool met een biefstukje!
Ik snap de hysterie wel. Hermien is de heldin die het systeem een loer draaide en dat wekt sympathie op. Even boven de massa uitstijgen, wie wil dat nou niet? Nuchter bekeken is het beroemdste rund van Nederland een Limousin, een vleeskoe. Vleeskoeien eindigen op een zeker moment in het slachthuis. Dat klinkt hard, maar zo werkt het. Als je dat niet wil, moet je geen vlees eten. Daarom zijn vegetariërs of misschien zelfs veganisten de enige mensen die wat mij betreft Hermien mogen vangen. Zij mogen het knuffelrund adopteren en in hun achtertuintje parkeren tot ze op haar achtentwintigste van ouderdom omvalt. Vleeseters zoals ik kunnen dat niet doen. Dat zou hypocriet zijn. De ene koe vertroetelen en de andere met smaak verorberen, dat kan niet. Geen koe in mijn achtertuin dus. Maar het is bijna carnaval. Ik zet wel een paard in de gang. Ook leuk.
