De Henrikus komt net van de overkant en brengt mensen vanuit het Tielse naar de Wamelse kant van de Waal en gaat het er gemoedelijk aan toe. Even verderop is vanaf het pontje volop bedrijvigheid op stromende rivier te zien. Er worden langsdammen gelegd om de doorstroming van de Waal, vooral bij hoog water, te verbeteren. Een prachtig moment voor cinaest Jos Kruisbergen om dit vast te leggen.
Zo op het oog lijkt het of grote machines, drijvend op pontons, zand en grind van de ene naar de ander plek verplaatsen in de rivier. Maar een paar kilometer verderop, bij de Prins Willem-Alexanderbrug wordt pas écht duidelijk wat er gaande is. Er wordt een grote mat gevlochten, maar wat daar precies mee gaat gebeuren?
Mark Garskamp vertelt: “We zijn hier een zinkstuk aan het maken, daar liggen wiepen op en met sjorringtouw worden de wiepen vastgemaakt.”
Wiepen zijn bundels rijshout, meestal bestaande uit wilgentenen. Ze worden op een doek gelegd, zodat er een groot ruitjespatroon ontstaat. De wiepen worden met een rijgknoop of platte knoop aan elkaar vastgemaakt. Fietsers op de brug kijken nieuwsgierig naar de activiteiten die onder de brug plaatsvinden.
De vissers even verderop lijken zich er minder van bewust, zij hebben een ander doel: een vis aan de haak slaan.
Maar hoe komt zo’n gigantisch vlechtwerk op de bodem van de Waal te liggen?
Mark legt het uit: “Het zinkstuk met een kraanschip het water ingetrokken. Netjes op de plek waar die moet komen. Met een grote zinkbalk wordt ‘ie vastgelegd op de bodem. En met stenen of zand wordt ‘ie afgezinkt tot de bodem.’
Wat op een snelweg ondenkbaar zou zijn, gaat op de Waal gewoon door; vrachtschepen en een passagierschip passeren de activiteiten en ondervinden geen hinder van de verbetering van de rivier. En zo wordt het Land van Maas en Waal weer een stukje meer beschermd voor het hoge water.
Door Nicole Megens
De film is te zien op www.2bg.nl
